Monthly Archives Grudzień 2015

Przepisy art. 46 KSH – odnośnie spółki jawnej (do 31.12.2000 r. – art. 100 KH) oraz 46 KSH w związku z art. 103 KSH – odnośnie spółki komandytowej (do 31.12.2000 r. – art. 100 KH w związku z art. 144 KH) postanawiają, że wspólnik jawny oraz komandytariusz i komplementariusz nie otrzymują wynagrodzenia za osobistą pracę, związaną z prowadzeniem spraw spółki. Przepis ten nie zabrania wypłacania wynagrodzenia wspólnikowi za jego osobistą pracę nie- związaną z prowadzeniem spraw spółki i wkładem do spółki (o ile określony rodzaj pracy wspólnika miał stanowić, zgodnie z umową wkład do spółki). Z uwagi na dyspozytywność tego przepisu – wynikającą z art. 37 § 1 KSH (do 31.12.2000 r. – art. 92 ust. 2 KH) – dopuszczalny jest zapis umowy spółki przyznający wynagrodzenie za osobistą pracę wspólnika również związaną z prowadzeniem spraw spółki.

Fundusz udziałowy (kapitał zakładowy) osoby prawnej może zostać zwiększony także poprzez przekazanie kwot z innych funduszy/kapitałów osoby prawnej, np. z funduszu zasobowego (w spółdzielniach) czy też kapitału zapasowego (w spółkach kapitałowych). W większości przypadków fundusze (kapitały) osoby prawnej inne niż fundusz udziałowy (kapitał zakładowy) tworzone sąz wypracowanego przez nią zysku netto. Wówczas kwota przekazana na podwyższenie funduszu udziałowego (kapitału zakładowego) stanowi niewątpliwie dla udziałowców osoby prawnej dochód z udziału w zyskach osób prawnych, na co wyraźnie wskazuje treść art. 10 ust. 1 PDOPrU.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wspólnego przedsięwzięcia. Na podstawie treści art. 5 ust. 1 PDOPrU przyjąć można, że przez wspólne przedsięwzięcie (w wąskim tego słowa znaczeniu) rozumie się taki rodzaj współdziałania, który nie opiera się na konstrukcji spółki osobowej, współwłasności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy i praw. Nie można jednak wykluczyć sytuacji, że w ramach wspólnego przedsięwzięcia jego uczestnicy będą korzystać ze wspólnej własności, wspólnie posiadać lub wspólnie użytkować rzecz lub prawo majątkowe. Przez wspólne przedsięwzięcie w szerokim tego słowa znaczeniu rozumieć można również wszelkie przedsięwzięcia prowadzone także w ramach spółek osobowych.

Udział w dochodzie spółki osobowej przypadający na wspólnika stanowi wyrażoną w procentach część dochodu w jakim partycypuje wspólnik. Udział w kosztach spółki osobowej przypadających na wspólnika stanowi wyrażoną w procentach część kosztów, jakie ponosi wspólnik.

Zgodnie z art. 207 KC, pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielowi w stosunku do wielkości jego udziału. Zgodnie z art. 53 KC, można wyróżnić następujące pożytki z rzeczy: pożytki naturalne i cywilne. Pożytkami naturalnymi rzeczy są jej płody i inne odłączone od niej części składowe, o ile według zasad prawidłowej gospodarki stanowią normalny dochód z rzeczy. Pożytkami cywilnymi rzeczy są dochody, które rzecz przynosi na podstawie stosunku prawnego, np. czynsz z umowy najmu lub dzierżawy. Pożytkami prawa są dochody, które prawo to przynosi zgodnie ze swoim społeczno-gospodarczym przeznaczeniem, np. pożytkami z udziału w spółce z o.o. są dywidendy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji pojęć „siedziba” i „zarząd”, dlatego w kwestiach tych należy odwoływać się do przepisów Kodeksu cywilnego. Artykuł 41 KC stanowi, że jeżeli ustawa lub oparty na niej statut nie stanowią inaczej, siedzibą osoby prawnej jest miejscowość, w której ma siedzibę jej organ zarządzający. Przepisy KC nie zawierają definicji zarządu. Należy jednak przyjąć, że posiadanie zarządu na terenie Polski oznacza sytuację, w której organ zarządzający osoby prawnej znajduje się na terenie Polski. Przepisy KC przy rozpatrywaniu kwestii położenia siedziby osoby prawnej przyznają nadrzędne znaczenie zapisom ustawy konstytuującej byt konkretnej osoby prawnej albo statutowi opartemu na ustawie. W przypadku gdy ani ustawa ani statut nie wskazują siedziby osoby prawnej (jako miejscowości), przez siedzibę rozumie się miejsce położenia jej organu zarządzającego. W praktyce jednak siedzibę osoby prawnej określa ustawa lub statut osoby prawnej.

Praktyczny aspekt sformułowania szczególnych zasad ustalania wartości rynkowej niektórych dóbr i usług odnosi się do kwestii, czy i w jakim zakresie stosować należy wyliczone w art. 11 ust. 2 i 3 metody szacowania dochodów. Są to bowiem podstawowe i wyłączne metody szacowania dochodów. Tylko w jednym przypadku rozporządzenie określa, że metodę rozsądnej marży stosuje się do określenia właściwego wynagrodzenia zleceniobiorcy za świadczenie usług badawczych (§ 16 SzacDochR).

Przykładowo, jeśli podatnik, który zamierza uruchomić w nowym zakładzie produkcję materiałów budowlanych poniósł w trakcie roku podatkowego wydatki na przeszkolenie kadry inżynierskiej, która ma nadzorować działalność produkcyjną, to będzie mógł zaliczyć poniesione z tego tytułu wydatki do kosztów danego roku podatkowego jedynie wówczas, gdy jeszcze w tym roku faktycznie rozpocznie swoją działalność podstawową (produkcję materiałów budowlanych). Jeśli natomiast uruchomienie produkcji nastąpi dopiero w następnym roku podatkowym, podatnik będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na szkolenie kadry inżynierskiej zakładu dopiero w roku uruchomienia produkcji. Dopiero wówczas bowiem podatnik uzyska przychody, w związku z którymi poniósł wydatki na szkolenie pracowników zatrudnionych bezpośrednio przy produkcji. Powyższe wynika z faktu, że w komentowanym przepisie ustanowiono regułę, zgodnie z którą podatnik może potrącić koszty uzyskania przychodów poniesione w latach podatkowych poprzedzających dany rok podatkowy, jeśli dotyczą one przychodów danego roku podatkowego.

– 1) pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów),

Dywidendy. Dywidendy są podstawowym rodzajem przychodów 3 z tytułu udziału w zyskach osób prawnych. Dywidendami są kwoty, co do zasady, rocznego zysku netto osoby prawnej przeznaczone do podziału po- między członków, wspólników bądź akcjonariuszy osoby prawnej. Podstawą do wypłaty dywidendy jest uchwała podjęta przez właściwy organ osoby prawnej. Do podjęcia uchwały o podziale zysku osiągniętego w roku obrotowym niezbędne jest uprzednie podjęcie uchwały o zatwierdzeniu sprawozdania finansowego za ten rok. Zasady podziału czystego zysku są nieco odmienne w zależności od rodzaju osoby prawnej dokonującej tego podziału. Sam fakt podjęcia uchwały o wypłacie dywidendy nie powoduje powstania obowiązku podatkowego po stronie członka, wspólnika czy też akcjonariusza osoby prawnej. Obowiązek ten powstaje dopiero w momencie wypłaty bądź postawienia dywidendy do dyspozycji osób uprawnionych do jej otrzymania.

Pożyczki i kredyty. Jeżeli podatnik udzieli podmiotowi z nim powiążą- 28 nemu pożyczki (kredytu) lub otrzyma taką pożyczkę (kredyt) niezależnie od ich celu i przeznaczenia, albo też udzieli lub otrzyma w jakiejkolwiek postaci gwarancję lub poręczenie, ceną rynkową za taką usługę są odsetki lub prowizja, jakie uzgodniłyby za taką usługę, świadczoną na porównywalnych warunkach, podmioty niezależne.

PDOPrU definiuj e na własne potrzeby poj ęcie 2 składników majątkowych. Są nimi aktywa w rozumieniu cytowanej wyżej ustawy o rachunkowości, czyli aktywa rzeczowe i obrotowe pomniejszone o przejęte długi funkcjonalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zbywcy, o ile długi te nie zostały uwzględnione w cenie nabycia, o której mowa w art. 16g ust. 3 PDOPrU. Ustawa nie stanowi, co należy rozumieć pod pojęciem długu. Nie ulega wątpliwości, że do długów należy zaliczyć zobowiązania zarówno bilansowe jak i pozabilansowe zaciągnięte przez podatnika.