Daily Archives 11/02/2015

Przychody z odpłatnego zbycia na podstawie umowy przewłaszczenia w celu zabezpieczenia wierzytelności. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 13 PDOPrU, do przychodów nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia na podstawie umowy przewłaszczenia w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki lub kredytu – do czasu ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy.

Z dniem 1.1.1997 r. nastąpiła zmiana brzmienia art. 10 ust. 1 PDOPrU, zgodnie z którym „dochodem z udziału w zyskach osób prawnych jest dochód faktycznie uzyskany z tego udziału, (…) a także dochód stanowiący równowartość kwot przekazanych na ten kapitał (fundusz) z innych kapitałów (funduszy) osoby prawnej”. Od 1.1.2003 r. przepis ten uległ dalszej modyfikacji, jednak są to zmiany o charakterze porządkowym oraz wynikające ze zmian wprowadzonych przez KSH (zarówno w spółce z o.o. jak i akcyjnej mamy obecnie do czynienia z kapitałem zakładowym).

Jednostkami budżetowymi są takie jednostki organizacyjne sektora fi- 4 nansów publicznych, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Podstawą gospodarki finansowej jednostki budżetowej jest plan dochodów i wydatków (art. 18 ustawy z 26.11.1998 r. o finansach publicznych, Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148 ze zm.). Zasady gospodarki finansowej jednostek budżetowych reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z 29.12.2000 r. w sprawie szczegółowych zasad gospodarki finansowej jednostek budżetowych, zakładów budżetowych, gospodarstw pomocniczych jednostek budżetowych oraz szczegółowych zasad i terminów rocznych rozliczeń i wpłat do budżetu przez zakłady budżetowe i gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych (Dz.U. Nr 122, poz. 1333).

– 1. Podatnicy dokonujący transakcji z podmiotami powiązanymi z tymi podatnikami – w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4 – lub transakcji, w związku z którymi zapłata należności wynikających z takich transakcji dokonywana jest bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, są obowiązani do sporządzenia dokumentacji podatkowej takiej (takich) transakcji, obejmującej:

W postępowaniu podatkowym wadliwie sporządzone, czyli np. wysta- 5 wionę niezgodnie z zasadami rachunkowości, dowody księgowe powinny być oceniane tak, jak każdy inny dowód. Organy podatkowe nie mają podstaw, by nie uznawać za dowody jakichkolwiek zestawień czy dokumentów tylko dlatego, że są one wadliwe z punktu widzenia rachunkowości. RachU określa zasady prowadzenia ksiąg rachunkowych i w żaden sposób nie rozstrzyga o tym, jakie wydatki stanowią koszt uzyskania przychodu, ponieważ w tym zakresie moc rozstrzygającą mają jedynie przepisy podatkowe. Artykuł 9 PDOPrU w ust. 1 przewiduje, że wysokość dochodu, podstawa opodatkowania i należny podatek są ustalane na podstawie prowadzonej ewidencji rachunkowej, ale z zapisu tego również nie wynika, że przy ustalaniu kosztów podatkowych pod uwagę należy brać wyłącznie poprawnie dokonane zapisy zawarte w ewidencji. Jeżeli podatnik innymi dowodami wykaże poniesienie wydatków i uzasadni ich związek z prowadzoną działalnością (przychodami), to wydatki takie powinny być uznane za koszty podatkowe. Niekorzystnym następstwem nieprawidłowego prowadzenia rachunkowości jest dla podatnika to, że ustalenie dochodu na podstawie ewidencji nie jest możliwe, a więc ustala się go w drodze oszacowania. Brak zapisu w ewidencji powoduje jedynie konieczność wykazania w inny sposób faktu poniesienia danego wydatku. Także dotychczasowe orzecznictwo skłania się ku opinii, że brak właściwego ujęcia wydatku w ewidencji rachunkowej nie wyklucza zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli został poniesiony w celu uzyskania przychodu i przepisy art. 16 ust. 1 PDOPrU nie zakazują zaliczenia go do kosztów podatkowych.

Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów, określona w art. 15 ust. 1 PDOPrU, opartajest na klauzuli generalnej, która stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Komentowany przepis nie definiuje wszystkich elementów składających się na pojęcie kosztów uzyskania przychodów. Z uwagi zatem na wieloznaczność zawartego w tym artykule terminu „koszty uzyskania przychodów” jego definicję należy sformułować również w oparciu o kryteria, wynikające z innych przepisów ustawy, jak i z wykształconej już praktyki sądów i organów skarbowych. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie NSA poglądem, możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, który zalicza ten wydatek do kosztów, istnienia bezpośredniego lub nawet tylko potencjalnego związku przyczynowego między wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz właściwego udokumentowania tego wydatku, przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie (por. wyrok NS A z 3.11.1992 r., SA/Po 1393/92, ONSA 4/1993: wyrok NSA z 29.11.1994 r., SA/Wr 1242/94, ONSA 1/1996: wyrok NSA z 27.4.1995 r., SA/Sz 158/95, LEX 26837, wyrok NSA z 7.3.2001 r., III SA 64/00, LEX 47489). Reasumując – muszą zostać spełnione następujące warunki, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów:

W niektórych przypadkach może być trudne do udowodnienia przez podatnika, że zachodzi związek pomiędzy poniesieniem przez niego wydatku o charakterze ogólnym a prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Jednakże, bez względu na rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej, w gospodarce wolnorynkowej wydatki przeznaczone na działalność marketingową należy uznać za koszt uzyskania przychodów (wyrok NSA z 31.10.1995 r., SA/Łd 2264/94, MoPod 12/1996: wyrok NSA z 6.2.1998 r., I SA/Łd 1196/96, LEX 32728). Brak przychodów mimo poniesienia wydatków na działalność marketingową nie wyklucza możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów z uwagi na to, że warunkiem takiego zaliczenia jest kryterium wynikające z art. 15 ust. 1 zd. 1. Działalność marketingowa rozumiana jako badanie rynku, tworzenie i utrzymywanie popytu, kształtowanie polityki rynkowej itp. wpływa na osiągane przychody, szczególnie w warunkach konkurencji, a także sprzyja racjonalizacji podejmowanych decyzji gospodarczych, co w rezultacie prowadzi do polepszenia osiąganych efektów ekonomicznych1. Kwalifikacja kosztów poniesionych na działalność marketingową podlega również ocenie z punktu widzenia racjonalności i celowości poniesionego wydatku.