Termin „nieodpłatne udostępnienie do używania” może oznaczać umowę użyczenia, uregulowaną przepisami art. 710-719 KC, jak również użytkowanie, o którym stanowią art. 252-284 KC. Według art. 710 KC, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Po zakończeniu użyczenia biorący do używania zobowiązany jest zwrócić użyczającemu rzecz w stanie niepogorszonym, z tym, że biorący do używania nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania.
W przypadku umowy użyczenia nie następuje uszczuplenie majątku użyczającego. Rzecz oddana do użytkowania stanowi cały czas własność użyczającego, bez jakiegokolwiek obciążenia. Umowa użyczenia może jednak ustalać obowiązki dla obu stron, dlatego też może z niej np. wynikać, jakie koszty związane z utrzymaniem nieruchomości ponoszą strony umowy.
Czynnikiem odróżniającym umowę użyczenia od umowy najmu (art. 659 § 1 KC) jest brak pobieranego, w przypadku tej pierwszej, czynszu. Przy umowie dzierżawy (zdefiniowanej w art. 693 § 1 KC) dzierżawca jest także zobowiązany płacić czynsz, dodatkowo ma jednak prawo pobierać pożytki z rzeczy oddanej mu do używania. Elementem, świadczącym o zupełnie innej konstrukcji umowy użyczenia niż opisane powyżej umowy, jest bezpłatność, a także realność. Użyczenie, jako umowa realna, dochodzi do skutku przez porozumienie połączone z wydaniem rzeczy. Samo porozumienie stron oraz udostępnienie rzeczy wystarczy, aby można było twierdzić, że taka umowa jest skutecznie zawarta.
Leave a reply