Zgodnie z art. 180 § 1 OrdPU, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być księgi podatkowe oraz inne dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin. Dowodami w postępowaniu podatkowym są również m.in. deklaracje, które zgodnie z przepisami prawa podatkowego, zostały złożone przez podatnika oraz inne dokumenty zgromadzone w toku przeprowadzania czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej.
W praktyce zazwyczaj zdarza się, że jedynie część ewidencji jest prowadzona niezgodnie z przepisami i w związku z tym nie może stanowić podstawy do obliczenia tylko odpowiedniej części dochodu podatnika. Zgodnie z definicją zawartą w art. 7 ust. 2 PDOPrU, dochodem jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą. Zarówno dochód, jak i strata są więc pojęciami odnoszącymi się do wyniku roku podatkowego jako całości, nie zaś do jego poszczególnych miesięcy. Pomimo to nie można zgodzić się z twierdzeniem, że braki formalne dotyczące części ewidencji powodują, że szacowaniu podlega dochód lub strata w kategorii globalnej, odnoszącej się do wyniku całego roku podatkowego. Oszacowaniu podlegać powinna jedynie ta część wyniku podatkowego, której nie można określić na podstawie prowadzonej ewidencji. Niemniej jednak ustalenie w drodze szacunkowej wielkości nawet pojedynczego elementu wchodzącego w skład podstawy opodatkowania powoduje, że cała podstawa opodatkowania nabiera cech podstawy opodatkowania ustalonej w drodze szacunkowej.
Leave a reply