Przepisy art. 13 odnoszą się jedynie do sytuacji, gdy nie została określona wysokość czynszu za korzystanie z nieruchomości i podatnik, który odstąpił nieruchomość nie otrzymuje od korzystającego żadnych świadczeń pieniężnych lub niepieniężnych. Przepis ten nie ma natomiast zastosowania do sytuacji, gdy wysokość czynszu ustalona między stronami odbiega od cen rynkowych.
W przypadku udostępnienia odpłatnego, ale przy odpłatności znacznie odbiegającej od czynszów stosowanych na danym terenie, czyli przy zaniżeniu przychodu w stosunku do możliwego do osiągnięcia w warunkach danego rynku, zastosowanie mają przepisy art. 11. Omawiany art. 13 dotyczy bowiem jedynie udostępnienia nieodpłatnego. Zauważmy jednak, że art. 11 zezwala na szacowanie dochodów wynikających z umów zawieranych przez podmioty powiązane. Tak więc, jeżeli podatnik wynajmie lub wydzierżawi nieruchomość za niewielką kwotę osobie „obcej” w rozumieniu przepisów art. 11, przychód będzie wynikał z treści zawartych przez strony postanowień i nie będzie podlegał ingerencji organów podatkowych.
Wielkość przychodu podlegającego opodatkowaniu, u podmiotu udostępniającego nieruchomość do używania, określa się w wysokości czynszu, jaki byłby pobierany, gdyby została zawarta umowa najmu czy dzierżawy. Równowartość czynszu ustala się na podstawie przeciętnej wysokości czynszów stosowanych w danej miejscowości przy najmie lub dzierżawie nieruchomości tego samego rodzaju. Urzędy skarbowe posiadają dane określające wysokość przeciętnych czynszów pobieranych przy wynajmie lub dzierżawie nieruchomości tego samego typu położonych w tej samej okolicy.
Leave a reply