Analogicznie jak w przypadku przychodów z tytułu różnic kursowych, również koszty nie powstają wyłącznie wskutek samego posiadania walut i zmian ich kursów. Jak wypowiedział się NSA w wyroku z 9.10.1996 r. (SA/Lu 2119/95, LEX 29893):
„Podstawą opodatkowania może być tylko wielkość ostateczna: różnice kursowe, jako wielkość płynna, mogą stanowić podstawę opodatkowania po rozliczeniu operacji gospodarczych i rzeczywistym ustaleniu kosztów uzyskania przychodów”.
Różnice kursowe pojawiają się wyłącznie wówczas, gdy płatności związane z daną transakcją dokonywane są w środkach i wartościach pieniężnych ujętych w walutach obcych. W tej sprawie w wyroku z 14.3.1994 r. (III SA 1794/93, MoPod 1995/2/49) NSA wypowiedział się w następujący sposób:
„Skoro umowy były umowami barterowymi, charakteryzującymi się tym, że wprawdzie wartość ich wyraża się w walutach obcych, lecz wzajemne świadczenia realizowane były w naturze, a nie w drodze faktycznych płatności w tych walutach, to przepisy ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczące rozliczania różnic kursowych dla celów podatkowych, nie mogą mieć zastosowania”.
Różnice kursowe, które powstają w przypadku zwrotu dopłat uprzednio wniesionych przez wspólników w walutach obcych stanowią koszty uzyskania przychodów w spółce. Na ten temat wypowiedziało się MF w piśmie z 6.5.1996 r. (PO 4/MS-722-202/96, S.Podat. 1998/7/39), stwierdzając co następuje:
„ (…) kwoty zwracanych dopłat uprzednio wniesionych do spółki, jeżeli ich wniesienie nastąpiło w trybie i na zasadach określonych w Kodeksie handlowym, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów (równowartość dopłat wniesionych w walutach obcych należy przeliczyć na złote na dzień ich otrzymania).
Leave a reply