Podatnik powinien prowadzić ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, pozwalającą na określenie ich wartości początkowej oraz wysokości odpisów amortyzacyjnych. W jednym z postanowień NSA odniósł się do sytuacji, gdy: „spółka nie prowadziła ewidencji środków trwałych ani ewidencji wyposażenia. Zakwestionowane przedmioty nie stanowiły zatem majątku trwałego Spółki ani też nie były użytkowane przez nią na podstawie umowy użyczenia. Wydatki związane z ich naprawą nie mogą zatem być uznane za koszty uzyskania przychodów” – wyrok NSA z 5.3.1997 r. (SA/Sz 192/96, LEX 29754).
Przypomnijmy, że zgodnie z art. 31 RachU, wartość początkową środka trwałego powiększają koszty jego ulepszenia (przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji lub modernizacji), które powodują, że wartość użytkowa tego środka po zakończeniu ulepszenia przewyższa posiadaną przy przyjęciu do używania wartość użytkową, mierzoną okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych przy pomocy ulepszonego środka trwałego, kosztami eksploatacji lub innymi miarami.
Do wyceny wartości niematerialnych i prawnych oraz sposobów dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych stosuje się, co do zasady, te same przepisy, co do środków trwałych.
Leave a reply