W tej sytuacji ma zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, według którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków (także wynikłych z waloryzacji) na spłatę pożyczek (kredytów) z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).
(…) Zastosowany w umowach pożyczek przelicznik walutowy w markach niemieckich dla waluty polskiej, tzw. waloryzacja pożyczki w związku z inflacjąjest wewnętrzną sprawą umawiających się stron, nie wynika z przepisów podatkowych, a więc w tej części kwota zwaloryzowanej pożyczki do spłaty nie może być uznana za uzasadnienie do uznania statystycznie naliczonych różnic kursowych za koszt uzyskania przychodów”.
W wyroku z 8.2.2000 r. (SA/Rz 2044/98, LEX 41989) NSA poruszył kwestie waloryzacji kredytu denominowanego w walucie obcej w sposób następujący: „Koszty z tytułu różnic kursowych mogą- co do zasady – występować w przypadku stosownych operacji gospodarczych wyrażanych w walutach obcych, tj. realizowanych w takich walutach, natomiast w niniejszym przypadku realizacja umów pożyczek (łącznie z zapłatą odsetek) następowała w złotych polskich, odniesienie się zaś do kwoty wyrażonej w dolarach (a potem w markach) dokonane zostało jako forma przelicznika dla zachowania realnej wartości kwot ze względu na występującą inflację”.
W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że: „Ewentualne zwiększenie kwot zwrotu pożyczki (jako należności głównej) – ze względu na odniesienie się do równowartości w walutach obcych – nie miało znaczenia w zakresie obowiązku podatkowego ze względu na zapis art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) cyt. ustawy niepozwalający na zaliczenie do kosztów tych kwot, które zostały wydatkowane na spłatę pożyczek”'.
Leave a reply