Ustawa z 18.9.2001 r. – Kodeks morski (Dz.U. Nr 138, poz. 1545 ze zm.) stanowi, że prawa rzeczowe na statku podlegają prawu państwa jego bandery. Do stosunków prawnych wynikających ze zdarzeń, które nastąpiły na statku znajdującym się na pełnym morzu, stosuje się prawo bandery statku.
Żeglugę pod polską banderą może uprawiać tylko statek o polskiej przynależności. Co więcej, statek taki jest obowiązany podnosić polską banderę. Statkiem o polskiej przynależności jest:
– statek stanowiący polską własność (będący własnością Skarbu Państwa, osoby prawnej mającej siedzibę w Polsce, obywatela polskiego zamieszkałego w Polsce lub wchodzący w skład majątku spółki osobowej wpisanej do polskiego rejestru przedsiębiorców),
– statek uważany za stanowiący polską własność, wpisany do polskiego rejestru okrętowego w księdze rejestru stałego, lub
– statek niestanowiący polskiej własności, który po spełnieniu określonych warunków, uzyskał czasową polską przynależność.
Zapisy umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu zawarte przez Polskę stanowią, co do zasady, że zyski z eksploatacji statków morskich w ruchu międzynarodowym podlegają opodatkowaniu tylko w tym umawiającym się państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa. Operacje gospodarcze na pokładach statków obcych bander podlegają opodatkowaniu na zasadach kraju, w którym są wpisane do rejestru statków.
Leave a reply