Z racji tego, że ustawodawca w art. 15 ust. 1 wyraźnie wiąże ze sobą dwie kategorie: kosztu uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów, cel ten musi być zdefiniowany, a ponoszone koszty powinny go bezpośrednio realizować lub co najmniej powinny go zakładać jako realny (z uzasadnienia wyroku NSA z 28.7.1999 r., I SA/Gd 1205/97, LEX 38074).
W wyroku z 16.7.1999 r. (III SA/Łd 134/99, MoPod 2000/1/3), NSA stwierdził, że w PDOPrU: „przyjmuje się zasadę, zgodnie z którą określone przychody powinny być uznane za należne, zaś koszty za poniesione dopiero wówczas, gdy tego rodzaju zdarzenie faktyczne lub prawne wystąpi w rzeczywistości. Zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodów nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w żadnym miejscu nie wymaga wykazania, że konkretny przychód j est skutkiem poniesienia określonego kosztu”.
W wyroku z 29.4.1999 r. (SA/Wr 1255/97, LEX 37827), NSA stwierdza bowiem, że sformułowanie art. 15 ust. 1 zd. 1 sprawia: „(…) że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, poniesione w celu uzyskania przychodów (…)”.
Użyty w art. 15 PDOPrU: „zwrot w celu” oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem i uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, podlegająodliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy między wydatkiem i przychodem tego typu, żeby poniesienie wydatku mogło mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów” (wyrok NSAz 29.1.1999 r„ I SA/Gd 91/97, LEX 38663).
Leave a reply