Nieograniczony i ograniczony obowiązek podatkowy cz. II

Podkreślenia wymaga fakt, że wprowadzenie przez ustawodawcę pojęć ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego nie zapobiega automatycznie podwójnemu opodatkowaniu, definiowanemu jako opodatkowanie tego samego dochodu osiągniętego przez jednego podatnika tym samym rodzajem podatku w tym samym okresie przez dwie jurysdykcje podatkowe. Wynika to z tego, że „większość Państw, obok opodatkowania krajowego majątku i krajowych transakcji opodatkowuje ponadto kapitał zlokalizowany i transakcje zawarte za granicą, jeśli ich beneficjentem jest podatnik-rezydent tego kraju (…). Jednocześnie jednak żadne z tych Państw nie powstrzymuje się od opodatkowania transakcji zawartych lub kapitału zlokalizowanego na swoim terytorium, nawet jeśli ich beneficjentem jest podatnik-nierezydent (…)” (K. Vogel, A Commentary to the OECD, UN and US Model Conventions for the Avoidance of Double Taxation of Income and Capital, Kluwer Law International London-The Hague-Boston 1997). Powyższą sytuację ilustruje przedstawiony rysunek. obowiązku podatkowego

Nakładanie się nieograniczonego obowiązku podatkowego w jednym państwie na ograniczony obowiązek podatkowy w drugim państwie skutkuje powstaniem w dwóch państwach obowiązku podatkowego od tego samego dochodu osiągniętego przez jednego podatnika. Dlatego też stosowane są określone środki zapobiegające zjawisku podwójnego opodatkowania, zarówno o charakterze jednostronnym (uregulowania w prawie wewnętrznym – np. art. 20 PDOPrU), jak i dwustronnym czy wielostronnym (umowy międzynarodowe w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu).