W przypadku zaciągnięcia kredytu dewizowego różnice kursowe kapitalizowane są (naliczane) w dniu zapłaty zobowiązania. Dla prawidłowego wyliczenia różnic kursowych istotne znaczenie ma ustalenie dnia faktycznej spłaty kredytu, a spłata kredytu lub jego rat powinna być udokumentowana wyciągiem bankowym. Za dzień spłaty kredytu uważa się również rozliczenie poprzedniego kredytu wskutek uruchomienia nowego. W praktyce często mamy do czynienia z kredytem denominowanym. Kredyt tego rodzaju charakteryzuje się następującymi cechami:
– wartość kredytu wyrażona jest z reguły w walucie obcej,
– raty kapitałowe kredytu wyrażone są w walucie obcej,
– spłata rat kapitałowych dokonywana jest w złotówkach w wysokości kwoty stanowiącej równowartość raty wyrażonej w walucie obcej,
– potwierdzenie salda przez bank wyrażone jest w złotówkach.
W przypadku zaciągnięcia kredytu denominowanego w walucie obcej przy zmianie kursu walut może wystąpić różnica pomiędzy kwotą stanowiącą równowartość otrzymanego kredytu (w złotych), a sumą (wyrażoną w złotówkach) spłacanych rat kapitałowych. Jednakże powstała różnica nie może być uznana za koszt uzyskania przychodów.
Pogląd ten potwierdził NSA m.in. w wyroku z 9.5.2000 r. (III SA 1804/99, LEX 45365), w którym stwierdził, że: „Nawet jeżeli umowy pożyczki zawierają dopuszczalną na podstawie art. 358-1 § 2 KC – klauzulę waloryzacyjną, to obowiązujące przepisy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają regulacji dającej prawo do aktualizacji wyceny niespłaconych zobowiązań, a powstałych różnic w związku z występującą inflacją do kosztów uzyskania przychodów.
Leave a reply