Przepis art. 15 PDOPrU nie określa zasad udokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Na podstawie art. 9 PDOPrU na podatnika został nałożony obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób umożliwiający ustalenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i należnego podatku. Sporną kwestią jest natomiast, czy powołanie się przez ustawodawcę na przepisy RachU w zakresie dotyczącym ustalania wysokości dochodu (nadwyżki sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania) oznacza dla podatnika obowiązek ścisłego przestrzegania zasad obowiązujących w rachunkowości oraz to, czy podatnik zobowiązany jest do udokumentowania wydatków uznawanych za koszt uzyskania przychodów za pomocą dowodów księgowych, tj. prawidłowo wystawionych dokumentów.
Problem należytego udokumentowania wydatków zaliczanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów został natomiast jednoznacznie rozstrzygnięty w orzecznictwie NSA. W wyroku z 24.4.1996 r. (SA/Łd 850/95, POP 1998/2/52) sąd stwierdził, że:
„Nieprowadzenie ewidencji rachunkowej lub prowadzenie jej niezgodnie z obowiązującymi przepisami, tak że nie zapewnia to możliwości ustalenia wysokości podstawy opodatkowania i należnego podatku (art. 9 ust. 1) nie oznacza jeszcze a priori, że dany koszt (zjawisko gospodarcze poniesienia nakładów w celu osiągnięcia przychodów) nie wystąpił.
Następstwem niekorzystnym dla podatnika nieprawidłowego prowadzenia rachunkowości jest bowiem tylko to, iż ustalenie dochodu w sposób określony w art. 9 ust. 1 jest niemożliwe, a co za tym idzie dochód ustala się w drodze oszacowania”.
Przepisy dotyczące rachunkowości: „(…) regulują expressis verbis sposób udokumentowania poniesionych wydatków, co naturalnie ma istotne znaczenie przy ustaleniu rzeczywistych i udokumentowanych kosztów uzyskania przychodów poniesionych przez podatnika w danym roku podatkowym” (wyrok NSA z 18.9.1996 r., SA/Lu 2088/95, LEX 27251).
Leave a reply