Zgodnie z art. 11 ust. 1 pkt 1 PDOPrU, za podmiot krajowy uznaje się 8 każdego podatnika podatku dochodowego, o ile ma on miejsce zamieszkania w Polsce (osoba fizyczna) lub siedzibę w Polsce (osoba prawna).
Za podmiot zagraniczny uznaje się osobę fizyczną lub prawną mającą miejsce zamieszkania albo siedzibę (zarząd) za granicą. Objęcie definicją „podmiotu krajowego i zagranicznego” osoby fizycznej nie zmienia nic w zakresie podmiotowym ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawa ta ma bowiem zastosowanie tylko do opodatkowania dochodów osób prawnych i niektórych jednostek organizacyjnych, a nie do opodatkowania dochodów osób fizycznych. W przypadku przerzucania dochodów pomiędzy osobą fizyczną maj ącą miej sce zamieszkania w Polsce – z jednej strony – a podmiotem krajowym lub zagranicznym – z drugiej strony – zastosowanie będzie miała ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności art. 25 tej ustawy.
Analiza przepisów dotyczących przerzucania dochodów w obrocie krajowym wskazuje na potrzebę tak szerokiego rozumienia pojęcia podmiotu krajowego. Transfer dochodów może mieć bowiem miejsce nie tylko pomiędzy osobami prawnymi, ale również pomiędzy osobami prawnymi i fizycznymi, jak i tylko fizycznymi. Dochód może być uszczuplony zarówno po stronie osoby prawnej, jak i osoby fizycznej. Jednakże art. 11 PDOPrU ma zastosowanie tylko w przypadku uszczuplenia dochodu po stronie osoby prawnej. W przypadku zaniżenia lub niewykazania dochodu po stronie osoby fizycznej zastosowanie mają przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W przypadku ograniczenia pojęcia podmiotu krajowego do podatników podatku dochodowego od osób prawnych ustawodawca musiałby szczegółowo opisać sytuacje, w których – w obrocie krajowym – występują powiązania lub związki mające na celu niewykazanie dochodów lub wykazanie ich w niższej wysokości. Dla uniknięcia takiej sytuacji przyjęto w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych szerokie rozumienie pojęcia „podmiot krajowy”.
Ustawodawca posługuje się nie tylko pojęciami „podmiot zagraniczny” i „podmiot krajowy”, ale również pojęciem „przedsiębiorstwa położonego za granicą”, przy czym definiuje tylko dwa pierwsze pojęcia. Pojawiają się więc wątpliwości, kiedy mamy do czynienia z przedsiębiorstwem położonym za granicą. Wydaje się, że ustawodawca rozumie pod tym pojęciem przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55′ KC. Przedsiębiorstwo takie może być prowadzone przez:
– 1) osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania za granicą,
– 2) osobę prawną mającą siedzibę za granicą,
– 3) spółkę osobową osób fizycznych i prawnych, mającą siedzibę za granicą.
Leave a reply