Kategorią przychodów, do których nie stosuje się przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są także przychody z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Zgodnie z art. 58 § 1 i 2 KC, czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, z ustawą albo mająca na celu jej obejście jest nieważna (np. umowa o wykonanie czynu zabronionego przez KK). Zarówno KC jak i inne ustawy przewidują szereg sytuacji, w których dana umowa jest nieważna, np. z powodu niezachowania określonej formy (w przypadku sprzedaży nieruchomości – formy aktu notarialnego – art. 158 KC) lub dokonania czynności bez odpowiedniego zezwolenia (organu administracyjnego) lub przez osobę nieuprawnioną (w przypadku przekroczenia zakresu pełnomocnictwa przy czynności jednostronnej – art. 104 KC). Oznacza to, że nie wywiera ona skutków prawnych. Czynność taka jest nieważna od momentu jej dokonania z mocy prawa. Przykładowo, wniesienie dopłat do spółki z naruszeniem bezwzględnie obowiązujących przepisów KSH sprawia, że czynność ta jest nieważna.
Nieważna jest także umowa o świadczenie niemożliwe (art. 387 § 1 KC). Oczywiście, w przepisie tym mowa jest o tzw. niemożliwości obiektywnej, dotyczącej wszystkich, a nie tylko strony konkretnej umowy. Istotne jest także, aby ta niemożliwość miała charakter trwały (np. dłużnik zobowiązał się do sprzedaży rzeczy, która została nieodwracalnie zniszczona, lub która nie istnieje). Dyskusyjna jest kwestia, czy można uznać za niemożliwe świadczenie, w celu spełnienia którego trzeba pokonać bardzo poważne przeszkody i to dużym nakładem kosztów.
– 1. Podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.
– 2. Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Leave a reply